"Vroeger, in de Nederlandse koloniale periode, was dit een heel bijzondere plek", vertelt Gun Gun, werkzaam als bewaker van het cultureel park Taman Budaya Dago. Toentertijd dronken mensen hier thee en aten er kleine snacks terwijl zij genoten van het uitzicht over Bandung-stad. Indonesiënu neemt je mee naar de plek waar ooit het Dago theehuis stond. 

Het Dago theehuis, gebouwd omstreeks 1910, ligt in het noorden van Bandung op een hoogte van 600 meter boven zeeniveau. Helaas is er van dit bijzondere theehuis tegenwoordig niets meer terug te vinden.

Hier lag vroeger een gebouw uit de Nederlanse tijd."

Gun Gun loopt vol enthousiasme voor ons uit. Hij wijst naar een modern gebouw met gele pilaren. "Hier lag vroeger een gebouw uit de Nederlandse tijd. Men maakte hier koffie en thee en serveerde deze vervolgens in de tuin", vertelt Gun Gun.

Het gebouw dat hij aanwijst, ziet er niet Nederlands uit. En van het Dago theehuis zien wij geen enkel spoor.

Bewaker Gun Gun leidt ons rond.

"Het is er niet meer. Alles is al met de grond gelijk gemaakt. En toen hebben ze dit hier gebouwd", vervolgt Gun Gun. Wanneer het originele gebouw is neergehaald, weet hij niet precies. Gun Gun vraagt zich af wat het stadsbestuur heeft bezield om het theehuis te vernietigen.

Een verdrietig Nederlands omaatje 


"Er komen hier veel Nederlanders die sporen van het verleden willen zien. Teleurgesteld gaan ze weer weg. Een Nederlands omaatje moest zelfs huilen toen ze zag dat de recreatieplek die ze vroeger met haar ouders bezocht, nu niet meer bestaat."

Op het erf waar het Dago Theehuis toen heeft gestaan, staat tegenwoordig een cultureel park waar culturele voorstellingen worden gegeven. Het grasveld en de schaduwrijke bomen van het theehuis hebben plaats moeten maken voor een betonnen amfitheater dat uitkijkt over Bandung-stad.

Een betonnen amfitheater.

"Het is eigenlijk wel jammer. Tegenwoordig zijn overblijfselen uit de Nederlandse tijd juist een toeristische trend geworden", zegt Gun Gun terwijl hij zijn ogen dichtknijpt tegen het felle zonlicht.

Jammer. Heel erg jammer."

Hij neemt ons mee naar de zijkant van het amfitheater. "De hoge bomen die hier vroeger stonden, zijn allemaal gekapt. Jammer. Heel erg jammer." Wat rest zijn dode bomen, aangevreten door insecten.

Geen spoor te zien van het theehuis.

Opeens zwijgt Gun Gun. Hij kijkt naar onze camera en zegt: "Hier geldt een ongeschreven regel: maak geen film of foto-opnames na de avondschemering." Ooit lapte iemand deze regel aan zijn laars en maakte toch foto's na de avondschemering. "Op die foto's was de geest te zien van noni Belanda [een Nederlandse dame uit Nederlands-Indië, Red.].'

Plotseling waait er een kille wind


Een plotselinge kilte overvalt ons. Opeens is het stil. We horen slechts het geritsel van bladeren die door de wind worden bewogen. Gun Gun wrijft zenuwachtig met zijn handen en vervolgt zijn verhaal.

" 's Nachts durf ik hier niet te komen. Al helemaal niet als er plotseling een kille wind waait. Ook als ik hier bij het hek sta, voel ik mij niet op mijn gemak. Het is alsof ik mij niet kan bewegen. Soms komt hier uit het niets een witte mist opzetten. Ook hebben sommige bewoners hier stemmen gehoord. Ze zeggen dat het de stemmen zijn van de geesten van de noni-noni Belanda die hier naartoe komen om met elkaar te kletsen en thee te drinken."

Gun Gun durft hier 's avonds niet te komen.

De stilte wordt doorbroken. Een man roept de bewaker bij zijn naam. Gun Gun neemt afscheid en laat ons alleen achter. De zangcicaden maken een oorverdovend lawaai aan het einde van het regenseizoen.

Het theehuis is er niet meer


We kijken naar de plek waar vroeger het theehuis moet hebben gestaan en denken aan het verhaal van Gun Gun over de geesten van de noni-noni Belanda die hier zouden zijn gezien en gehoord. Misschien zijn ze wel op zoek naar het Dago theehuis, de plek waar zij in Nederlands-Indië gezellig met elkaar in gesprek gingen onder het genot van een kopje thee en een schitterend uitzicht over de omgeving.

Bij Indonesiënu rijst de vraag wat het Dago theehuis nu eigenlijk zo bijzonder heeft gemaakt dat het zo'n aantrekkingskracht had (en nog steeds heeft) op de noni-noni Belanda. Dat zullen wij waarschijnlijk nooit te weten komen. Het theehuis is er niet meer. Wat rest is het uitzicht over Bandung-stad.

Noni-noni Belanda genieten van het mooie uitzicht. Foto: Tirai Rana