Voor het weeshuis werken, waarvoor haar ouders zich jarenlang hadden ingezet, dat wilde Nel niet. "Mijn vader had het zo druk dat ik hem alleen zag als ik met slechte cijfers thuiskwam of wanneer ik weer iets had uitgehaald", vertelt Nel aan Indonesiënu. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Nel woont inmiddels in de Indonesische hoofdstad en zet het werk van haar ouders voort.
Nel leert weesmeisje Vivi lezen.
Beeldschone Javaanse vrouw en een blank meisje
We lopen het erf op richting de veranda, gezellig ingericht met groene planten in grote bloempotten. Een vaas met daarin prachtige witte orchideeën staat midden op een ronde tafel. Op een levensgrote ingelijste foto aan de muur zien we een beeldschone Javaanse vrouw zittend op een stoel met aan haar zijde een blank meisje.
Tine en Soelinah.
Een leven buiten de kampung
Soelinah bleef echter niet bij de pakken neerzitten. Ze wilde een betere toekomst voor haar dochter Tine. Een leven buiten de kampung. Een opleiding die zij zelf nooit heeft gehad.
Via horen zeggen kwam Soelinah achter het bestaan van een weeshuis in Magelang. Dit weeshuis werd gerund door de Nederlander Johannes van der Steur, ook wel Pa genoemd. Op een dag raapte Soelinah de moed bij elkaar en ging samen met Tine op reis naar het weeshuis in Magelang waar ze haar dochter achterliet.
Een plukje haar en een foto
Als aandenken aan Tine bewaarde Soelinah een plukje haar van haar dochter in een witte zakdoek, die ze altijd bij haar droeg. In haar portemonnee bewaarde ze een kleine foto van haar en haar dierbare Tine. Deze foto liet ze maken bij een fotograaf die zij en haar dochter passeerden tijdens hun reis naar het weeshuis in Magelang.
Deze foto is vele jaren later uitvergroot en hangt nu aan de wand van weeshuis Pa van der Steur in Jakarta.
Tine en Bram
Toen Tine 17 jaar oud was, bezocht ze haar moeder Soelinah in het dorpje waar ze werd grootgebracht. Een ontroerend wederzien. Maar Tine keerde weer terug naar het weeshuis in Magelang. Haar grote liefde, Bram, wachtte daar immers op haar.
"Mijn moeder en mijn vader leerden elkaar kennen in het weeshuis van Pa. Mijn vader Bram woonde daar ook", vertelt Nel ons.
Tine en Bram.
Laatste wens
"Zetten jullie het werk door als ik er niet meer ben? God zal jullie steeds helpen. Niet mijn naam en persoon, maar jullie moeten aan mijn werk blijven denken", waren zijn laatste woorden.
De laatste wens van Pa van der Steur werd ingewilligd. Het weeshuis werd verplaatst naar Jakarta waar het veiliger was. Bram en zijn vrouw Tine namen de leiding van het weeshuis over.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan
Nu, vele jaren later, zet dochter Nel het werk van haar ouders voort. "Toen ik nog jong was, was ik ervan overtuigd dat mijn toekomst niet bij Pa van der Steur lag", vertelt Nel ons. Ze zag hoe moeilijk haar ouders het hadden om het weeshuis draaiende te houden en hoeveel tijd ze erin staken. "Maar", vervolgt Nel, "het bloed kruipt waar het niet gaan kan."
Ook nadat ze in de jaren '70 naar Nederland vertrok om er zich te vestigen, bleef ze geregeld een bezoek brengen aan het weeshuis in Jakarta. De band met het weeshuis werd alsmaar sterker. Zo sterk, dat Nel Nederland achterliet en zich nu met hart en ziel inzet voor de kinderen van weeshuis van Pa van der Steur.
De kinderen van weeshuis Pa van der Steur.
"Het werk van Pa is nog niet ten einde. Zijn werk leeft voort. We zijn er nog lang niet", aldus Nel aan Indonesiënu. "Wat zou het mooi zijn als we hier op het terrein ook een bibliotheek kunnen bouwen, een plek waar de kinderen kunnen komen om boeken te lezen en waar zij hun kennis over de wereld kunnen vergroten."
Foto's: Nel de Borst
Reacties